Andstuttur

Ég var þriggja ára
og sat í tröppunum
yfir eldavélinni.

Mamma hrærði
í pottunum,
þá var hún enn
hávaxnari en ég
og hún var með
sítt brúnt krullað hár.

„Hvers vegna ertu svona
andstuttur, drengur?
Varstu að hlaupa
uppi á lofti?”

„Hvað er andstuttur?” spurði ég.

„Það er þegar maður
andar of hratt, vinur.”

„Hvað er anda?” spurði ég.

„Það er svona:” hún dró
djúpt að sér andann.

Ég hermdi. Hvumsa.

„Það anda allir,” sagði hún.
„Ef maður hættir að anda
deyr maður.”

Í tuttugu ár
hef ég haldið því
fyrir sjálfan mig
að ég dró ekki
andann fyrr en
þriggja ára.