Sendibréf

Systir, sannlega segi ég þér:

Orðin eru eins og englar í höfði mér, djöflar og væringjar, sem drepast úr tæringu á lyklaborðinu; ég sakna myrkursins frá því í vetur.

Einhver hefur hleypt pörunum lausum nú í vor, því þau kastast rjóð eftir tjörninni með lappir uppí loft og limina máttlausa í þessari ást þessari angan nýrra blóma saman eftir tjörninni fyrir augum mér alltaf vor þó langt sé liðið á sumar.

Engillinn minn, stúlkan sem á að vera í parinu mínu, eftir tjörninni niður Hringbraut og uppí rúmið mitt, er þarna eftir tjörninni og niður Hringbrautina en villist einhverstaðar á leiðinni, heldur sjálfsagt að ég sé ekki hér, ætli henni sé ekki vorkunn greyinu, stór sæng sem ég sef undir í háa rúminu mínu brynjaður bríkinni voninni virðingunni minni.

Ég minnist ekki á þig, hvernig þú hafir það eða annað, á mér engan mannasið, hla-hlæ kannski þegar við hittumst loks í vetur vina, hla-hlæ og læt þig vita að mér þykir vænt um þig í skáldinu mínu og hjartanu mínu þó ég vilji kannski heldur gera annað; sjáðu ég get alls ekki logið!

Á orðið ekkert og hlýt að krefjast kraftaverks! uppljómunar! vitrana! Guðs! og hamingjum mér til handa! bestu menn vilja meina –mér er einna síst hlátur í huga– að allt sé mögulegt.